yedi kardeşe yedi gelin

Biri bir yerlerde Margot! Desin, hemen yanında biten cin gibiyim. Beter Böcek gibi üç kez söylemenize de gerek yok, blog camiasının izleme, takip etme, kovalama gibi faaliyetlerine imkân tanıyan aygıtları sağ olsun! Yaban kardeşimizi de böyle buldum, kendisi beni sobelemiş, sağ olsun. Bunca zaman Margotto’da yazılmamış bir şeyler olabilir mi bilmiyorum ama benim hakkımda bilmediğiniz ( araya artık size malum olmuş maddeler de karışabilir ) 7 şey şunlar olur herhalde:

1- Çocukluğumdan beri memleketle ilgili dokunaklı her hangi bir şey duyduğum an ağlarım. Mesela 23 Nisan’da bilirsiniz memlekete ecnebi yavrucaklar gelir ( her ne kadar bazıları genç irisi gibi görünse de!) ve bizim Türk aileler de onları misafir ederler adet olduğu üzere. Bizim çocuklar da bu ecnebi yavruları kardeş, arkadaş bellerler. Sonra TRT bu yavruların memleketten ayrılışını gösterir. Bir bakarsınız her milletten çocuk vedalaşma vakti geldiğinde ağlıyor. Sarılıp sarılıp ağlayan o çocukları görür görmez başlarım ben de ağlamaya. Çocukların ayrılması beni acayip ağlatır. Sertap Erener Eurovision’u kazandığında ağlamıştım, Galatasaray UEFA kupasını aldığında ağlamaktan heder olmuştum. Bunun gibi üzücü, heyecan verici dokunaklı her milli duygu galeyanında ağlarım.

2- İçten içe, önceki hayat varsa eğer, o hayatımda memleketimden ayrı kaldığıma ve bir şekilde vatan hasreti çektiğime inanırım. Bu hissi hala zaman zaman duyarım. Şişhane’den inerken ışıklar içindeki camileri ve Haliç’i gördüğümde, nedense özellikle o yokuş üzerinden manzaraya baktığımda, garip bir hasret ve kavuşma hissi duyarım. Bunu kimseye açıklayamam. Belki de bundandır, yurt dışından yaşayan komşularıma kendimi yakın hissederim.

3- Küçükken takla atmayı beceremediğim için haftalarca beden dersinden kaçmıştım. Hala da koşma, atlama, zıplama gerektiren spor faaliyetlerinden haz etmem. Uzun boylu olduğum için atletizmden sorumlu hoca kaç hafta peşimde koşmuştu da yüz vermemiştim. Okul bahçesinde sürekli beni bulur, eliyle bir yükseklik işareti yapıp, ‘ şu kadardan atlayamaz mısın? Gel bir deneyelim’ derdi. Acayip bozulur, istemiyorum der, kaçardım.

4- Bisiklete binmeyi ancak ortaokul zamanında bahçeli evlerin olduğu mahallemize taşındığımızda öğrendim. Arık orta sona gidiyordum sanırım. Mahalle bir bisiklet cennetiydi ve bacak kadar çocuklar vızır vızır geziyordu. Çevre edinip, ortama uyabilmem için bana da bir bisiklet alındı. Ama herkesin önünde öğrenmeye çok utandım. Her sabah daha herkes uykudayken, bisiklete binmeyi öğrenebilmek için antrenman yaptım. İki hafta sonra da benim yaşlarda veletlerden oluşan bir çeteye dahil olarak, mahalleyi turlamaya başladım.

5- Hayvanlara karşı çocukluktan gelen bir şefkat ve düşkünlüğüm var. Bu konuda anneannemle çok iyi anlaşırız. Evde ve bahçede beslenecek ( hatta beslenmese daha iyi olacak) nerdeyse tüm hayvanlardan bir tanede edinmişimdir. Anneanne ve dedeyle büyüyen bir tek çocuk olmak benim hayvanları, kitapları, ihtiyarları sevmemi ve anlamamı kolaylaştırdı.

6- Kitaplar konusunda şöyle komik bir anım vardır. İlkokuldayken evdeki kitaplığı karıştırmayı artık adet edinmiştim. Çok sevdiğim bir kitap da Sefiller idi. Bir gün okul çıkışı sarışın A. lakaplı arkadaşımla eve yürüyoruz. Dedim ki : ‘Sarışın A, Sefiller’i okudum, çok güzel bir kitap.’ ‘Ben onun filmini seyrettim’ dedi. ‘Ah! Dedim inanmıyorum, filmi de mi var?’ ‘Olmaz mı dedi, Küçük Emrah oynuyor!’ Hayatımın ilk şiddetli şaşkınlıklarındandır hala unutmam. Daha sonra kot takımlar giyip Seyyal Taner taklidi yapmışlığımız da vardır Sarışın A. ile ama onu belki başka zaman anlatırım.

7- Şu anda masamda kıvırcık, gür saçlı bir kız biblosu var. Kucağında tuttuğu kalbin içinde ‘Yamyam iz luv’ yazıyor. Ve hakikaten benim için Yamyam iz luv :)

Komşularımın çoğu ebelenmiştir sanırım, ben kimseyi ebelemeyeyim. İçinden gelen komşu lütfen yazsın ama. Gelip okuyacağım!

Hepinize sefgiler !