Tatil yine bitti...

Tatil yine bitti, ofis ellerini göğüs hizasında kavuşturmuş, haince sırıtan bir alacaklı gibi kapıda bekliyordu döndüğümde. El mecbur geldik, oturduk yine, yazı masası olmasını senelerdir hayal ettiğimiz ofis masasının başına.

Tatil yine çok güzeldi, dinlencelere, sulara, güneşlere doyamadık. Bizim site çok tenhaydı, yaz kış oturmak için siteye taşınan Batu beyler dışında, tanımadık bir iki aile daha vardı bizden başka. Sabahları kapının eşiğine çıkıp, o ucuz taş döşeli sahanlıktan uzaktaki tarlalara bakıp kalmayı özlemişim. Burnuna çarpan toprak kokusunu, deniz kokusunu, kuşların gevezeliklerini, güneşin yavaş yavaş ortaya çıkan o sıcak aydınlığını…

Tatil sonu kafanda kalan işte bu anlar, tatil dönüşünde kafana astığın ve gidip gelip baktığın resimlere dönüşüyor. O resimlerdeki kendini özlüyorsun. Devamlı bakasın geliyor, ayna niyetine resimlerdeki yüzünün haline.

O tatilin keyfi belki sadece bir gün kalıyor üzerinde, sonra o da uçup gidiyor, şehrin karmaşası, alacağı, vereceği bitmiyor… Şehir gelir gelmez başına çöküyor, dışardan bakılınca aradaki anlarda nefeslenmek için uzaklara dalmış oluyorsun.

İçerden bakılınca kafandaki o resimleri seyrediyor oluyorsun, dönüş yolu boyunca kafanın bir duvarına astığın o çok sevgili resimleri:

Yolla beraber akan o güzelim manzara resimlerini, sararmaya yüz tutmuş ağaçları, onların dibinden usul akan dereleri, baraj gölünün masmavi sularını ve arkasında yükselen kayalıkların haşmetini, yol kenarında durduğunda kafana diktiğin içi kıpkırmızı nar suyu dolu bardağı, tabağındaki ızgara alabalığı, gün batarken sahilde kovalamaca oynayan çocukları, çakıl taşlarının sırtına batan sıcaklığını, kucağından inmeyen o koca sersem kedinin tüylerini ve daha binlerce yan yana, ardı ardına dizdiğin nice güzel resimleri…

İşte sen dışardan suskun ve dalgınken, içerden albüm sayfaları arasında iç çekerek geziniyor oluyorsun böyle. Ne vardı sanki biraz daha kalabilseydim? Diyorsun. Ne vardı sanki dönmek yerine oradan sonbaharın devam ettiği kıyı şeridini takip edip basıp gitseydim? Ama olmuyor değil mi?

Döndüğümüz gece yerle gök bir oluyor İstanbul’da, öyle delicesine bir yağmur. Eve geldiğimizde sabaha kadar sürüyor, hava soğuk ve ıslak. Sıcacık evinden sokağa atılmış kedi gibi kabarıp siniyorum evin bir kenarına. Soğuk havaları sevmiyorum, renklerin bu kadar çabuk solmasına, griye çalmasına dayanamıyorum. Biri sanki bizim renkli televizyon hayatımızı siyah beyaza çevirmiş. Pleasantville miydi o filmin ismi? Ona benzetiyorum, ışınlandığımız bu şehri.

İstanbul’u severim, hala seviyorum. Ama haftada bir manzara seyretmemize izin veriyor buradaki hayatımız. Şehir hatlarının kıyıya yanaşmalarını en son ne zaman seyrettim, en son ne zaman bir martı gördüm, bilmiyorum. İstanbul şehir güney doğa, İstanbul iş güney tatil, İstanbul trafik güney rehavet, İstanbul hayal kırıklığı güneydeki kasabalar umut oldu benim için. Ondandır bu manzaralarına bakmaya vakit bulamadığım şehirde, kafamda asılı resimlere dalıp gitmeden duramayışlarım.