Durmak, gitmek ve bulutlar üzerine düşünceler...

Biraz yazı yazmak iyi gelir diye düşündü. Çok uzun zaman sonra gibi gelen bir zaman aralığından atlamış da sanki bacakları hala titrer gibiydi. Hızlı hızlı nefes aldığı zamanlar geride kaldı yazmaya başladığında, yeniden yavaş, uzun ve derin nefesler almaya başladı. Yazmaya başlamak bir kere bir uçurumdan atlamış da, tekrar düzlüğe çıkmış gibi nefeslerinin de düzene girmesiydi. Kelimelerin düzene girmesiyle, nefesi sakinleşti. Nefesinin sakinleşmesiyle beraber etraftaki buğulu cam berraklaşmaya başladı. Artık sanki cam yok gibiydi, yavaşça yürümeye devam etti. Yani yazmaya…

Ağustos ayının ilk günüydü. İsmi Çarşamba’ydı. Pırıl pırıl sarı bir lira gibi duruyordu haftanın ortasında, kıymetli günlerden biriydi. Tatil hissiyle ofiste aheste çalışıyordu herkes. Kafasındaki yumuşak, sessiz gün hayalinin orasına burasına batan, tiz bir kız sesini duymazdan geldiğinde her şey gayet kıvamındaydı, kulak memesi yumuşaklığında bir gündü bugün.

Havada ilerleyen beyazlı grili bulutlar, yağmur tereddüdü taşıyordu. Belki ondandır yağmurlu günler ağlamaklı insanlar gibi biraz sessiz ama huzurludurlar. İçleri doludur çok ama yine de yumuşak ve çekingen ilerlerler gökyüzünde. Adeta süzülürler. İnsanlar da öyledir, bazıları süzülür. Ne zaman bulutlara baksam onların acayip şekillerini insanlara benzetmem belki de bundandır. Süzülen zayıf, şişman, bazen huzur dolu akça pakça bazen grileşmiş ağlamaklı insanlar…

Bir de bulutların o her şeyin üzerinden, her şeyden çok uzak ve kendi hallerinde, şehre ve pisliğine, sıkılgan huzursuzluğuna, karmaşık ve sıkışıklığına bulaşmadan, değmeden, ilişmeden çok yüksekten ve çok aheste geçişlerine hayranım. Aşağıda olan bitenleri detayıyla değil, o her şeyi romantik gösterecek geniş açıyla görmelerine imrenirim. Uçaktan baktığınızda da öyle görünür şehir, bulut mesafesinden. Yeşil yerler ağaçlar, kırmızı çatılar evler, mavi koskoca su birikintileri göller demek olur. Hiçbir karmaşa görmezsin o mesafeden, hayatın uzağında, gerçekten üzerinde, yukarılarda bir yerlerdesindir. Ondan bulutlar denince aklıma hemen Heidi’nin jeneriğinde onun yüzükoyun bir buluta yatmış, aşağıya bakması gelir. Uçan bir bulutun üzerinden dağları aşan Heidi, dünyayı çok yukardan, çok uzaktan gören bir kız gibidir. Ben de yazı yazarken havalandığımı, her şeye uzaktan ve yüksekten baktığımı hayal ederim. Uzaklaşmak bu anlamda bana hep güzel gelir, bundandır gitmeli, gelmeli, süzülmeli her fiil bana durmaktan çok daha albenili gelir. Gezi kitaplarına bayılırım, gezen insanların hayatlarına imrenirim, gezdiğim, gittiğim, yola çıktığım günleri hayale dalar giderim. Duruyor bile olsam kafamda hep bir yerlere giderim.

Motosiklet Günlükleri kitabını okurken de bunun gibi hislerle arkadaş bir sürü şey anlatan cümleler geçti gözlerimin önünden. Aklımdakilerle tanıdık kelimelerle karşılaşınca sevinip, gülümsedim. Uzun zamandır yazamamanın yanında bir de okuyamama hali vuku bulmuştu, okumaya ve yazmaya başladıktan sonra, yine yola çıkmışım gibi hissettim. Kafam yine bir yerlere gitmeye başlamıştı nihayet ve parmaklarım arkasından koşuyordu kafamdakilerin. Uzun yaz rehavetlerine kapılmak nedense hep bana durmak, düşünmek gibi gelir. Çok lüzumlu, çok elzem şeyler elbette. Ama ben durdukça gitmeyi düşünmeye başlarım, bulutlara bakarım durdukça. Ve gitmeyi düşünmeye başlarım. Ne acayip çelişkidir bu, gitmek aklımıza gelmesin diye bizi koşturup duruyorlar hayatta. Belki de biz gitmek aklımıza gelecek diye kitabın kapağındaki gibi yere uzanıp bulutlara bakmaya korkuyoruz. Biliyoruz ki ne zaman dursak, aklımıza gitmek gelecek…

Not: Motorsiklet Günlükleri’nde Che’nin sevgilisine geri döneceğine inanması için hediye ettiği köpeğin ismi Geridön’dür. Acaba geri dön İspanyolcada nasıl denir bilen var mı? Okurken köpeğin ismini çok merak ettim de.