Vampir Rutin

Sıradan sayılabilecek bir Çarşamba günü. Belki bir parçacık sıkıcı, dünü kopyala yapıştır yapmışım sanki bir tek üzerimdekiler değişmiş. Bu hissi sevmiyorum işte, bir gün diğerini lütfen taklit etmesin, hislerde değişiklik istiyorum biraz, iki çift değişik laf konuşmak istiyorum birileri ile. Son yazdığım zamandan bu yana alırsam işte böyle böyle oldu gibi bir şeyler anlatacağım ve bakıyorum ki onlar da diğer anlattıklarıma benzeyecek. Eh bir süre sonra kelimeler de birbiriyle anlaşıyor, tanıdık gören takılıyor hemen diğerinin peşine. Ben de istiyorum ki farklı farklı dizilsinler biraz, günler biraz sürprizli olsun, kelimeler de.

Ah evet dostlar, hepimiz çok çalışıyoruz. Nasıl da geçiyor günler değil mi? Of! Sanki hızlı tramvay! Sabah meydandan biniyorsunuz, renkler, insanlar, gürültüler birbirine karışıyor, akşam tünelde iniyorsunuz. Uyku tünelinde. Sabah kalkıyorsunuz, daha meydana yürünecek vs. Günler bir süre sonra tespih gibi çekilmeye başlanıyor, her boncuk bir sonrakinin ikizi, sonra bir hafta sonu, güzel güneşli, sonra yine aynı standart boncuktan devam! Böyle yedi günümüz var ve hayat bu tempoya oturmuş, aynı tümsekte hep aynı yüksekliğe sıçrayıp yoluna devam eden aheste bir şehirlerarası otobüs gibi ilerliyor sanki.

Yazı atölyesinin bitmesine üç hafta kaldı. Yanlış bir zamanlama ile kursa katıldığımdan ( belki de bir bahanedir bu ) kendimden beklediğim verimi alamıyorum. Sanırım şu anda içimdeki çocuğun ne yazmak istediğine karar verememesinden muzdaripiz. Şımartılsın istiyor o, cam kenarındaki bir çiçek gibi öyle güneşe karşı oturtulsun, sonra ağzının içine bakılsın bakalım ne diyecek diye. Kitap okunsun ona istiyor, sonra eline bir kurşun kalem verilsin, bir odaya girsin ona kimse ilişmesin istiyor. Ona istediklerini veremiyorum bu aralar maalesef, onu ofislerde uyutmak zorundayım, öğlen artık çok sıcak olmaya başladığından ve başına güneş geçer diye korktuğumdan yürüyüşe de çıkaramıyorum pek, akşamları da içime bir endişe geliyor, yorgunluk kılığına girip battaniyeyi uzatıveriyor bizimkine, ikimizin de işine geliyor uzanıp yatmak. Bu aralar hikâyeler anlatamayacak kadar meşgul ve heyecanlıyız zira. Dingin ve usul usul zamanlar lazım bize yazabilmek için. Fazla kalp çarpıntısına gelemiyor bizimki, hemen şımarıyor, dikkati dağılıyor, serseme dönüp, sevindirik oluyor. Meyveli komik bir gülümsemesi var, anlatamam.

Ben de dedim ki ona, madem bu kadar heyecanlısın ve içindeki ördekler fır dönüyor havuzlarında, benden sana tatil. Evet, tatile çıktık biz. Şimdi tatilde yaptıklarımı anlatayım biraz, tramvay yolunun anlatılacak bir yanı yok ne fena!

Üstteki yazıyı yazmaya devam ederken saatler öğlen oldu ve benim karnım zil çaldı. Yemekhaneye gidip geldikten, biraz çalıştıktan sonra devam edeyim dedim ama beceremedim. Masamdaki saçma sapan evraklara baktıkça canım daha bir fena sıkıldı. İçime garip bir kendini kandırma da, otur şu evrakları hallet önce hissi geldi. Ruh hallerimi sabit tutmakta çok zorlandığım günlerde belki de gerçekten biraz mola vermeliyim…-Hâlbuki size tatilden bahsedecektim. Ofis denen bu masa ve bilgisayar hapishanesinden değil- Bazen kendimi cidden sürgünde gibi hissediyorum. Çok duygusal birinin nereye koysan ağlamaklı olacağı ruh halleri işte bunlar… Biraz önce annemi aradım, neler yaptığımı sordu. ‘Ofiste anlatılacak ne gibi bir hikâye olabilir ki’ dedim, vampir hikâyeleri belki… İşte insan annesiyle konuşunca turnusol kâğıdı gibi geçiriveriyor içinde ne varsa yazdığı kâğıda…