Sevgili Günlük,

Yağmurlu bir gün… İnce, mavi hırkamın kollarını kıvırıp, saçlarımı tepede koca bir topuz yapıyorum. Günlerden Perşembe…

Çok güzel minik çiçeklerle bezeli bir yatak örtüsü aldım dün kendime. Dün bu örtüyü almak için en uygun gündü zaten. Ah bilseniz ne sıcaktı buralar, güneş tam tepedeydi ve sıcacıktı sokaklar, kaldırımlar. Üzerinde pembe mineler olan bu yatak örtüsünü ve kurdeleli yastıklarını görünce kapıverdim, hem ucuzcaydı. Sonra o kocaman paketi, o sıcakta sürükleyerek eve kadar taşıdım kan ter içinde. Ama olsundu, hava sıcaktı ve örtünün yatıştıran kır çiçekleri vardı. Kahkaha attım her bir yana, saçtım kahkahaları, ortalığı kahkahaya buladım. Sinsice de yapmadım bunu açıktan açığa neşelenilsin, neşede cömert olunsun bir gülen bir daha gülsün, bol kepçeden har vurup harman savuralım güneşe karşı kahkahaları dedim. Pek de iyi oldu, elde vardı kullandım. Yine olsa yine yaparım.

Sonra işler ters gitti. İşler hep düz gitmiyor, rotası düz giderken birden sapmaya, ya da nedensizce aksi yöne kıvrılmaya meyilli. Bunu bilen ve idrak edenler için işlerin bu tabiatı daha tahammül edilebilir, dirayeti bir eldiven gibi giyenler için bu gibi durumlar daha bir az canavar. Zira onlar buz mavi gözleriyle ters giden işlere bakarlar ve kirpik kıpırdatmadan hepsinin efendi gibi yoluna girmesini beklerler, baktılar girmiyor net ve kararlı bir sesle ‘yola girin bre gafiller’ şeklinde direktif verirler. Kaypak işler böylelerine çattı mı, çıta bacaklı, sümüklü veletler gibi hizaya girerler. Bu gibi insanlar da halk arasında karizmatik bulunur. Zira biz duygusal bir milletiz. Ben mesela durup dururken asabileşme gibi bir kabiliyetle donanımlıyım ki kendisini seneler için törpüleyip, zımparalayıp, katlayıp, bir çekmeceye sıkıştırmışım. Ama bu hunhar şey çekmecede durduğu gibi durmaz, cüce bir asidir o. Boyuna bakmadan tepinebilir ve o çekmece tepindikçe ben dişlerimi sıkar dururum. Ya da mesela kuşyemi kadar zam aldığımı duyduğum zaman pencereden bakıp ‘bu durum bana ne öğretmeye çalışıyor acaba’ diye düşünmek yerine yüksek sesle söylenmeyi daha yürek ferahlatıcı bulabilirim. Olur bunlar ve olduğu ve olabilirliği zaten işlerin rotası tezinde detaylı bir şekilde açıklanmıştır.

Çarşamba güneşliydi, Perşembe fena yağıyor yağmur. Patır patır camlara vuruyor, sanki kafa tutuyor, ayartmaya çalışıyor. Uymuyorum. Omuz silkip, beyaz sayfalara bakıyorum. Öyle, böyle ve de diğer şekilde kızıp, küsüp, sevinip, sırıtıp, dönüp, dolaşıp beyaz sayfalara bakıyorum. Onların beyazı benim içimdeki karayı alıyor, içimdeki kara onların beyazında eğrilip bükülüp bir kelime, üç kelime, bir sayfa, bir yazı oluyor. Aman diyorum, aman yağmur da yağsın, güneş de olsun, sokaklar bir ıslansın bir kurusun. Beyaz sayfa açıldıkça, yazmak farz olur nasılsa…