Korkuyorum Anne

Duyduğumuz ama ne kadar seveceğimizden emin olamadığımız bir film. Bir kere yönetmeni hiç tanımıyoruz. Sonra başrollerde çok tanınmış oyuncular da yok. Fısıltı gazetesi hala görevden kaçıyor ve en nihayetinde Korkuyorum Anne’nin harika, müthiş ve hatta şahane bir film olduğunu bilmeyen eminim hala çok insan var.

Korkuyorum Anne filmine annemin (!) ısrarları ile gittik. Bir yerlerden duymuş beğenmiş. Ben de Skkd'dan duymuş, merak etmiştim. Ama ne yalan söyleyeyim bu kadar güzel, bu kadar canımın içi bir film beklemiyordum.

Ama işin fena yanı ne desem, bir şeyler eksik kalacak bu filmle ilgili. Ama ben yine diyeyim de siz artık eksikleri gidip görüp tamamlayın. Ama mutlaka gidin olur mu?

Kahramanımız yaşını başını almış ama hala bir baltaya sap olamamış Ali. Babasıyla yaşıyor. Ayıp olmasın diye taksicilik yapıyor. Aslında babasıyla değil, alt komşuları gayri meşru çocuğunu doğurmaya hazırlanan Avrupa yakasının Fatoş’u, onun evine kiracı aldığı Jimnastikçi kız, pencere akrobatı gündelikçi ve oğlu Çetin ( büyüyünce kesin adam olacak bir çocuk ), terzi hanım teyze ( Çemberimde gül oya’da esas kızın annesi) ve onun oğlu Keten ( reklamlarda mı gördük biz bu çocuğu ama kesin yetenekli), mahallenin kasabı ama tanıdıklardan, apartman ailesinin dışarlıklı tek ferdi ( ki en komik adamlardan, maalesef tanımıyorum ben kendisini) ile beraber yaşamaktadır. Bir gün başına darbe almış bir şekilde taksinin yanında bulur kendini ve hiçbir şey hatırlamadığını fark eder. Apartman Ali’ye hatırlatmak bahanesi ile bizlere tanıtır karakterlerini. Karakterleri tanıtırken insanların hallerini anlatır. Koşan, hapşıran, üzülen, kıkırdayan hallerini. Ve seviveririz hepsini. Terzi teyzenin alerjisinden dolayı terk ettiği ve ona bu yüzden küsen köpeğini bile severiz. O kadar tanıdıklardır ki hatıralarımıza, sevmeden edemeyiz. İyileştirici mahallelerden birinde geçen bir insanların birbirine tutunmasından daha çoğudur bu film o kadarı bile olsa sevmeye hazırızdır ama bu daha fazlasıdır. Bir film insanlık hallerini bu kadar mı güzel anlatır, bu kadar mı çok güldürür? Bu kadar mı hislenilir? Ne olur gidin!

A Ay ve Kaç Para Kaç’ın yönetmeni Reha Erdem’in bu filmi 2004 İstanbul Film Festivali’nde İnsan Nedir ki? Adıyla gösterilmiş. Ben de Sevin Okyay’ın bu yazısındaki gibi filmin bu adını daha çok sevdim. Ekşi yazarları da bayılmış görünüyor. Peki neden hala bu film yıkmıyor ortalığı? Neden???

Filmden yanıma kar kalanlar:
- Salonda filme en çok ve en yüksek desibelle gülen seyirci ödülü
- Filmden çıkarken ayaklarıma dolanan uzun çanta sapına gülerken atlatılan düşme tehlikesi
- Kafamın bir yerinde yeni tanıdığım oyuncular ve yönetmenle ilgili olarak açılan yeni bir klasör
- Herkese bu filmi anlatma ve onları filme mutlaka gitmeleri gerektiğine inandırmaya karşı önüne geçilmez bir istek
- Babam ve Oğlum’un reklâmsız çok iyi gişe yapmasına rağmen, bu filmin o şansı bulamayacağını hissetmekle doğan üzüntü ve hayıflanma
- İyi yazılmış, iyi oynanmış, iyi yönetilmiş, iyi işlenmiş bir Türk filmi daha görmenin tarifsiz mutluluğu
- Helal olsun hissi