Kaneviçe gibi işlenen ömürler

Kendi uğraş alanlarında gerçekleştirdikleri sonuçtan aldıkları ‘zevk’, o uğraştan kazandıkları parayı harcarken alacakları ‘zevk’ten daha büyük olanlar çok daha RENKLI ve ZENGIN bir ömürle geçecekler yaşamdan...

Çetin Altan

Pazar akşamı televizyon kanalları arasında gezinirken David Attenborough'un hayatını konu alan ‘Life on Air’ isimli belgesele rastladım. Sir David’in mesleğinde 50’inci senesini kutlaması şerefine hazırlanan bu programı nefes almadan seyrettim diyebilirim. Peki David amca 50 senesini ne yaparak geçirmiş de belgeselini yapmışlar diyecek olursanız,çoğunlukla belgesel çekerek diyebilirim kısaca...

David Amca daha çocukken doğaya merak salmış. Deniz kenarlarında gezer, elindeki minik keskiyle taşları ikiye ayırır ve içinden çıkan fosillere hayranlık duyar, onları biriktirirmiş. Adam olacak çocuk olduğu daha o yaşından belli olan David Amca, daha sonra Doğa Bilimleri okumuş Cambridge’de. Buradan mezun olduğunda bir radyo programcısı olmak amacıyla BBC’e başvurmuş. BBC’den gelen yanıt şöyleymiş: Eğitiminizden ve ilgi alanlarınızdan çok etkilendik fakat sizin bu birikiminizi radyoda değil daha değişik ve yeni bir mecrada; Televizyonda (!) denemek isteriz. Ve televizyon modern insanın hayatına yeni yeni girerken, David Amca da maceralarla geçecek ömrüne merhaba demiş. Önce Batı Afrika gezilerine çıkıp oradaki doğal hayatı, timsahları, onların beyaz dişlerinin kara boyunlarını süslediği yerlileri, yerlilerin dans ederken yaptıkları figürleri incelemiş ve bunları siyah beyaz bir belgesel olarak modern hayat kutusunda yayımlamış. Yakışıklı ve laf baz David Amcada ayrıca şeytan tüyü bulunduğundan televizyonda hızla ilerlemiş, belgesel dışındaki bir sürü programdan ve yıllardan sonra BBC Genel Direktörü olmuş. Ama onun işi bu değilmiş ki. O komik pantolonunu giyip dünyada herkesin gidemediği, herkesin merak etmediği, herkesin cesaret edemeyeceği yerlere gitmek için varmış ve bu emelini bir takım elbiseye satamamış. Basmış istifayı ve gönlünün sultanı belgesellerine geri dönmüş. Burada şöyle diyor. Ben yapmak istediğim işi başkasının yaptığını görmeye dayanamazdım, gitmem gereken o yerlere başkalarını benim yerime yollayamazdım, öyle kıskanırdım ki, istifa edip özlediğim hayata geri dönmeden yapamadım. Evet seneler sonra özlediği, tutkuyla bağlı olduğu hayata geri döner David Amca. Ne de güzel yapar, o olmasa hayatta seyredemeyeceğimiz, merak etmeyeceğimiz, başkası anlatsa sıkılacağımız onca şeyi getirir, salonun orta yerine koyar. Bitkilerin nasıl büyüdüğünü, yarasaların nasıl uçtuğunu, bir kuşun yuvasını çiçeklerle nasıl süslediğini anlatır yavaş yavaş. Doğanın gerçeğini anlatır masal gibi... Bir de güzel anlatır ki sormayın gitsin!

Ekranda daha önce hayran olduğumuz belgesel kareleri ardarda arz-ı endam eylerken, ne kadar dolu dolu, ne kadar olması gereken, en önemlisi ne kadar içine sinen bir hayat yaşadığını görüyoruz. David Amca komik bermudasıyla Antarktika’da, David Amca Sahara’da, David Amca yağmur ormanlarında. Bir penguene bakarken, gorillere el ense çekerken, katil balinaları seyrederken, kızgın bir deniz aslanından kaçarken, kendilerinin üç katı yeşil yaprakları taşıyan karıncaları seyrederken, David Amca bizim gidemediğimiz yerleri, bizim göremediğimiz hayatları bize anlatırken...David Amca kendi renkli ve zengin hayatını kanaviçe gibi işlerken... David Amca yapması gereken değil, yapmaya bayıldığı çok açık olan işinin başındayken!

Geçenlerde bir kitabın kapağının arkasında yazıyordu. Keşke burada neden olduğumuza dair bir küçük not kağıdı verseler elimize doğarken. Böylece hayatta ne yapmamız ve kim olmamız gerektiği hakkında her kafamız karıştığında açar o kağıda bakardık ve hiçbir şey bu kadar karışık olmazdı. Hakikaten öyle, böyle bir kağıdımız olsaydı eğer, şimdi ne yapacağım hissine biraz bile kapılsak hemen hatırlar. A eveeet, doğru ya! Der, devam ederdik, manası apaçık elimizde yazılı olan hayatımıza.

Ama maalesef öyle bir torpille gelmedik. Bizim aklımız biraz fazla karışıktı, etraftan da biraz ittiler kaktılar, kendimizi bir yerlerde bulduk işte. Sadece bazılarımız bunu sezecek kadar şanslıydı ve kağıtta yazanları merak ederek,manasının ardından gidebilecek kadar cesaretliydi. David Amca gibi, Çetin Altan Amca gibi, Oğuz Amca gibi, Kaptan gibi ve daha niceleri gibi...

Aslında, illaki Antartika’yı incelemek zorunda değiliz bu kağıdı okumuş gibi renkli ve zengin yaşamak için. Bir volkandan çıkacak lavlar yüzünüzü aydınlatmasa da olur. Bu sadece benim bilgin amcalarımdan biriydi. Ama düşünsenize bizim işimiz ne ise, ne ise yaparken mutlu olduğumuz, içinde kendimizi unuttuğumuz, bittiğinde gururla takdim edilen şey her ne ise... İşte onunla ilgilenmek de aynı derecede aydınlatır yüzümüzü. Peki biz onu yapsak hayat nasıl olurdu? Hayatta en öncelikli amacımız, parmağımızın ucundan çıkanın kalbimizle bağlantılı olması olsaydı eğer, bence her şey biraz daha farklı olurdu.

Harika bir marangoz olmak, harika bir ekmek fırınının olması, harika çiçekler yetiştirmek, harika bir hayat için bence en gerekli şeylerdir. Zira küpe niyetine kulaklara takılması gereken, bu hayatta kazandığımız paraları harcarken geçirdiğimizden çok, çalışırken geçirdiğimizdir ömrümüzü. David Amca kadar çabuk uyanamamış olabiliriz duruma, ama en azından kendimizi unutup gitmedik ve unutanları da her yazımızla dürtmeyi huy edindik(!).