Bir varmııış bir yokmuuuş..

Dün akşam ailemizin 3 kuşaktan kadınları olarak ekran başındaydık. Ananem,annem ve ben. Bir İstanbul Masalı'nın final bölümü vardı. Ananem ilk defa finalini seyredecekti bu dizinin, daha önce hiç bakmamış, annemle ben de şu Esma'nın Selim'e trip yaptığı ve ayrı ev tuttuğu bölümünden beri diziye kıl kapmış seyretmiyorduk. Haklıydık da ,neymiş efendim depresyondaymış! Kavuştuktan sonra resmen şımarıklıktı bu yaptığı. Kim sanıyordu kendini ?Sonuçta ben kendi adıma Selim sakal bıraktığında diziyi affettim (!). Selim ne zaman sakal bırakıp açıldı denizlere, ben de ekran başına döndüm onun gidişini seyretmek için.. Sonuçta diziler genelde mutlu sonla biterdi ve hissel alemimin mutlu sonlara olan inancı kırılsa da , ihtiyacı dinmemişti..
Neyse ki beyaz cam bize ihanet etmedi. Selim geri döndü yolculuğundan , Esma da döndü kararından. Ben zaten hissi durumumun esiriydim son günlerde, kendimce Selim'in sakalı Esma'nın omzuna değdiğinde çaktırmadan hüzünlendim. Yorganı kendime doğru çektim..